Terapia fotodynamiczna
Terapia fotodynamiczna jest formą leczenia w terapii przeciwnowotworowej wykorzystująca reakcję fiootoksyczną, do której dochodzi w wyniku oddziaływania substancji fotouczulającej i światła o odpowiedniej dla danej substancji długości fali. Reakcja zachodzi w obecności fotouczulacza, który może być wprowadzony z zewnątrz, jak i może go stanowić metabolit komórkowy. Fotouczuloaczem jest substancja o zdolności pochłaniania kwantów energii świetlnej, powodując wzbudzenie substancji. Po wzbudzeniu, fotouczulacz powraca do stanu podstawowego czemu towarzyszy wypromieniowanie porcji energii. Fotouczulacz jest substancją kumulującą się w tkance nowotworowej a przy jego naświetlaniu falą od długości Ok 400 nm, długość emitowanej fali odpowiada światłu czerwonemu, co daje efekt czerwonej fluorescencji ognisk komórek nowotworowych. Zjawisko to jest wykorzystywane w diagnostyce fotodynamicznej. Ponowne naświetlania fotouczulacza, prowadzi do emisji energii indukującej procesy fototoksyczne, w tym indukcję apoptozy lub nekrozy komórek nowotworowych. Z bardzo wielu obecnie używanych środków fotouczulających najczęściej zastosowanie znajdują: kwas 5-aminolewulinowy, mono-L-aspartylochlorin e6, etyloetiopurpuryna cyny, werteporfiryna. Schematyczna ilustracja zasady terapii fotodynamicznej jest zilustrowana na rysunku 1.
Literatura