Kladrybina jako przykład leku celowanego wykorzystującego wysoką aktywność kinazy deoksycytydynowej w limfocytach.
2’-Deoksyadenozyna (dA) jest naturalnym składnikiem DNA. Nukleozyd ten jest dostarczany do wnętrza komórek przez białkowe transportery nukleozydowe. Wewnątrz komórek kinaza deoksycytydynowa (dCK) fosforyluje go do monofosforanu (dAMP), a nieswoiste kinazy nukleotydowe przeprowadzają dAMP w di-, a następnie w trifosforan (dADP i dATP; Ryc. 1). Mimo, że dA jest naturalnym nukleozydem, to jej nadmierne stężenie wewnątrz komórki jest cytotoksyczne 1.
Toksyczność dA ma miejsce m. in. w rzadko występującym zespole ciężkiego wrodzonego niedoboru odporności (ang. Severe Congenital Immunodeficiency Disease, SCID). Schorzenie to charakteryzuje się prawie zupełnym brakiem limfocytów, prowadzącym do śmierci. Na początku lat 70-tych Giblett i wsp.2 powiązali SCID z wrodzonym niedoborem aktywności dezaminazy adenozynowej (ADA) w limfocytach. W przeciwieństwie do innych komórek organizmu, limfocyty nie dostosowują tempa fosforylacji dA do zapotrzebowania związanego z tempem syntezy DNA, lecz pobierają i fosforylują ją w sposób ciągły. W normalnych limfocytach nadmiar dA jest dezaminowany przez ADA do 2’�deoksyinozyny (dI), która następnie jest usuwana z komórek (Ryc. 1). W SCID niedobór ADA powoduje nadmierną akumulację fosforanów dA w limfocytach, prowadzącą do ich wybiórczej eliminacji (Ryc. 2).