Z BioInf
Wersja z dnia 17:09, 14 mar 2013 autorstwa Mkolin (dyskusja | edycje) (Diagnostyka grypy)
(różn.) ← poprzednia wersja | przejdź do aktualnej wersji (różn.) | następna wersja → (różn.)
Skocz do: nawigacja, szukaj

Diagnostyka grypy

Diagnostyka laboratoryjna stosowana w przypadku podejrzenia infekcji wirusem grypy odbywa się w oparciu o: wymaz z nosa lub/i gardła, lub popłuczyny z noso-gardzieli, lub aspirat odessany z noso-gardzieli, lub popłuczyny z drzewa oskrzelowego, lub płyn osierdziowy w przypadku wystąpienia powikłań sercowych, lub płyn mózgowo-rdzeniowy (powikłania pogrypowe). Z wyjątkiem płynu osierdziowego i mózgowo-rdzeniowego, materiał do badań powinien być pobrany w przeciągu 4 dni od wystąpienia objawów chorobowych.

Pierwszą linię diagnostyczną stanowią tzw. testy przyłóżkowe, które mogą być wykonywane przez lekarza rodzinnego bezpośrednio w obecności pacjenta. Testy te zwane również RIDT (z ang. rapid influenza diagnostic test) pozwalają na rozróżnienie infekcji wirusem grypy od innych zakażeń wirusowych lub bakteryjnych. Oparte są na badaniu wymazu z nosa, w którym wykrywają obecność grypy A lub/i B. Nie dają one jednak możliwości zróżnicowania szczepu grypy A i wykrycia np. A/H1N1. Przykładowy test RIDT przedstawia rysunek 1.

Rysunek 1. Przykładowy test RIDT do wykrywania infekcji grypy (źródło: http://keiji-hagiwara.blogspot.com/2011/02/rapid-diagnostic-test-for-influenza.html).

Wynik dodatni testu RIDT musi być zweryfikowany przez dalsze analizy laboratoryjne, które są wymienione w tabeli na rysunku 2.

Rysunek 2. Wykaz metod laboratoryjnych stosowanych do identyfikacji i różnicowania infekcji wirusowych (źródło: http://pml.strefa.pl/ePUBLI/123/18.pdf).

Krótka charakterystyka technik laboratoryjnych analizy wirusa grypy:

1. Izolacja wirusa z hodowli tkankowej – Po pobraniu, próbkę materiału poddaje się godzinnej inkubacji w 37 st. C a następnie posiewa się na hodowlę komórek nerki rezusa (Rhesus Money Kidney, RMK) lub psa (Madin-Darby Panine Kidney, MDPK). Następnie pozostawia się komórki na czas inkubacji aby wirus wniknął do ich wnętrza. Nadmiar zawiesiny wirusa usuwa się a komórki poddaje dalszej inkubacji w standardowych warunkach. Po kilku dniach ocenia się efekty cytopatyczne wyizolowanego wirusa, które potwierdzają jego obecność. Schematyczna ilustracja izolacji wirusa z hodowli tkankowej jest przedstawiona na rysunku 3.

Rysunek 3. Schematyczna ilustracja metody izolacji wirusa z hodowli tkankowej (źródło: http://biologyofviruses.wordpress.com/lab-expt/viral-infection-and-cytopathic-effect/).

W komórkach zainfekowanych potwierdzenie obecności wirusa grypy typy A lub B wykonuje się za pomocą testu DFA.

2. DFA (z ang. direct fluorescent antibody) – bezpośrednie barwienie próbek wykorzystuje fluorescencyjną detekcję antygenów wirusa dzięki zastosowaniu specyficznych przeciwciał wyznakowanych fluorochromem. Detekcję można przeprowadzać w mikroskopie konfokalnym lub też wykorzystując technikę ELISA.

3. RT-PCR – dzięki zaprojektowaniu odpowiednich starterów reakcji, amplifikacji ulega fragment charakterystyczny dla danego szczepu wirusa. Obecność produktu reakcji PCR wizualizuje się na żelu agarozowym. Przykładowy wynik testu PCR przedstawia rysunek 4.

Rysunek 4. Przykład wyniku testu RT-PCR na identyfikację grypy (źródło: www.norgenbiotek.com).

Piśmiennictwo:

  1. http://pml.strefa.pl/ePUBLI/123/18.pdf
  2. http://www.medpress.com.pl/PE68798/IRF20121/02.pdf